Πρόσφατα, διάβασα ένα εξαιρετικό άρθρο σχετικά με την ελληνική οικογένεια. Ο ρόλος της στη διαμόρφωση και διαπαιδαγώγηση των παιδιών της είναι πρωταρχικός, κάτι που, όπως γνωρίζουμε, δε συμβαίνει τόσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Στις μέρες μας όμως, ο ρόλος αυτό αρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα, καθώς βλέπουμε σχεδόν καθημερινά κρούσματα παραβατικότητας και βίας. Τι φταίει λοιπόν; Ποιο είναι το πρόβλημα; Έχουμε αναρωτηθεί οι γονείς πώς μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Βλέπουμε τα λάθη μας; Είμαστε έτοιμοι να τα δεχτούμε;
Στο άρθρο αυτό, ο κ. Β. Καραποστόλης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, αναφέρει ότι:”Ολη η τέχνη της διαπαιδαγώγησης βρίσκεται εδώ – το είχε διακρίνει καθαρά ο Ρουσό. Είναι το πώς να οδηγήσεις το παιδί μέσα σε μια συνήθεια, αποφεύγοντας τις πολλές συζητήσεις, αφού δεν είναι για την ηλικία του το να συμφωνεί ή να διαφωνεί με επιχειρήματα. Δυστυχώς, η σκεπτικιστική εποχή μας νόμιζε πως και τα παιδιά θα πρέπει να εισαχθούν σε ατέρμονους «διαλόγους», με αποτέλεσμα να γίνουν μικροί σοφιστές. Φυσικά, δεν εννοούμε πως είναι άκαρπο να γίνεται συζήτηση μαζί τους. Αλλά το καθετί στην ανατροφή τους είναι καλύτερα να γίνεται στην ώρα του.”
Σε αυτό το σημείο θα συμφωνήσω κι ως μάνα και ως παιδαγωγός. Κάθε πράγμα στον καιρό του. Δεν μπορώ για παράδειγμα σε ένα παιδί να εξηγήσω το γιατί θα πρέπει να σέβεται τους άλλους ανθρώπους. Θα του το δείξω μέσα από τις πράξεις τις δικές μου και θα του το περάσω ως κάτι που “πρέπει” να κάνει. Μεγαλώνοντας θα καταλάβει και το ίδιο το παιδί το “γιατί” είναι καλό να δείχνει σεβασμό.
Διαβάστε το άρθρο και ελπίζω να σας προβληματίσει όσο κι εμένα.
πηγή εικόνας: “Οικογένεια” Γ. Σικελιώτη, Εθνική Πινακοθήκη, παράρτημα Κέρκυρας