Ένα από τα πλέον διαχρονικά ερωτήματα είναι αν η διαφήμιση είναι Τέχνη, αλλά και αν η Τέχνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τη διαφήμιση, για να πετύχει τους σκοπούς της.
Για να απαντήσει κανείς στο ερώτημα αυτό θα πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσει ποιος είναι ο σκοπός της Τέχνης και ποιος της διαφήμισης. Είναι γνωστό ότι υπάρχουν διάφορες απόψεις πάνω σε αυτό το θέμα, αλλά θα εκφράσω αυτό που πιστεύω προσωπικά.
Η Τέχνη θα πρέπει να απευθύνεται σε όλους και να αποτελεί κομμάτι της ζωής του ανθρώπου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα πέσει και στο επίπεδο του. Σκοπός της θα πρέπει να είναι τόσο η πνευματική του καλλιέργεια όσο και η αισθητική. Δεν είναι τυχαίο ότι μεγάλα έργα τέχνης έγιναν σε δημόσιους χώρους για να μπορούν να τα θαυμάζουν όλοι οι άνθρωποι (πχ. Ο Παρθενώνας). Ακόμα και οι ίδιοι οι αναγεννησιακοί καλλιτέχνες ζωγράφιζαν σε δημόσιους χώρους, όπως ήταν οι εκκλησίες. Σίγουρα, μπορεί το έργο τους να μην είναι το ίδιο κατανοητό από όλους, αλλά επιτυγχάνει έναν από τους στόχους του, που είναι η αισθητική καλλιέργεια.
Από την άλλη η διαφήμιση έχει ως στόχο να προσελκύσει το κοινό και να το εντυπωσιάσει μέσω και της εικόνας. Στόχος της είναι η κατανάλωση ενός προϊόντος ή η ευαισθητοποίηση πάνω σε ένα θέμα.
Η διαφήμιση, λοιπόν, μπορεί ταυτόχρονα να έχει και εμπορική αλλά και καλλιτεχνική αξία. Μην ξεχνάμε ότι καλλιτέχνες όπως ο Toulouse-Lautrec ήταν από τους πρώτους που έφτιαξαν αφίσες διαφημίζοντας το Moulin Rouge. Στη δεκαετία του 1960, μεγάλοι καλλιτέχνες όπως ο Πικάσο και ο Νταλί δε δίστασαν να βάλουν την υπογραφή τους σε διαφημίσεις, όντας ήδη καταξιωμένοι και φημισμένοι σε όλο τον κόσμο. Στον εικοστό αιώνα παρατηρούμε και το αντίστροφο. Καλλιτέχνες εμπνέονται από τις διαφημίσεις και τις χρησιμοποιούν στα έργα τους. Αυτό συμβαίνει από τους ποπ καλλιτέχνες, με κύριο εκπρόσωπό τους τον Andy Warhol.
Μια διαφήμιση που έκανε ο εκκεντρικός ζωγράφος για την αυτοκινητοβιομηχανία Datsun, όχι μόνο δεν προδίδει το ύφος του Νταλί, αλλά απηχεί την σφραγίδα του με το γνωστό ρολόι που λιώνει.(πληροφορίες εδώ)
Στις μέρες μας, ο Ιταλός καλλιτέχνης Davide Bedoni, επιλέγει κλασικούς πίνακες και εντάσσει μέσα τους το logo της εταιρείας Nike. Μέσα από το σήμα της Nike προβάλλουν και τα μάτια της Μόνας Λίζας του Ντα Βίντσι, που μας κοιτούν με αυτό το αξεπέραστο βλέμμα της. Ο συνδυασμός, νομίζω ότι είναι εξαιρετικός. Αν σκεφτεί κανείς ότι η λέξη Nike προέρχεται από την αρχαία λέξη «νίκη» η Μόνα Λίζα φαίνεται σαν λέει ότι «ναι, τελικά νίκησα, και συνεχίζω και υπάρχω!
Αφορμή για το άρθρο αυτό είναι η διαφήμιση γνωστής εμπορικής επιχείρησης με έργα της Γιαπωνέζας καλλιτέχνιδας Yayoi Kusama. Οι βιτρίνες των καταστημάτων τους γέμισαν με πολύχρωμα πουά, σήμα κατατεθέν της Kusama, κινούμενη ζωγραφική και ένα φουσκωτό αντίγραφο της, που κοιτάζει πάνω από τη στέγη του καταστήματος. Είναι κάτι εντυπωσιακό! (πληροφορίες εδώ και εδώ
Τελικά, η τέχνη και η διαφήμιση μπορούν να συνυπάρχουν και να επηρεάζει η μία την άλλη, και παράλληλα να επηρεάζουν και οι δύο τη ζωή του ανθρώπου.