Πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα μάθημα σε παιδιά τρίτης λυκείου, προβληματίστηκα πάνω στο θέμα των σχέσεων τους και γενικά στον τρόπο που αυτά αντιμετώπιζαν τον έρωτα. Έβλεπα τα κορίτσια να είναι με περιοδικά στο χέρι, γεμάτα με συμβουλές για τις σχέσεις και τις σεξουαλικές επαφές. Βέβαια, τα περιοδικά αυτά παρουσίαζαν με χυδαίο, χωρίς υπερβολή, τρόπο τις ερωτικές σχέσεις. Κάπως έτσι, και με αφορμή το μάθημα της λογοτεχνίας και της έκθεσης που κάναμε, σκέφτηκα να μιλήσουμε για τις ανθρώπινες επαφές.
Ξεκίνησαν, λοιπόν, συζητήσεις και αναλύσεις, και ανακάλυπτα ότι τα παιδιά ενώ είχαν ένα ρομαντισμό και μια αθωότητα, προσπαθούσαν να τα καλύψουν, για να μην γίνονται θύματα κοροϊδίας από άλλους. Τη λυπητερό! Όταν, όμως, ακούστηκαν πολλές απόψεις και διαπίστωσαν ότι πολλοί είχαν τις ίδιες “ρομαντικές” ιδέες, τότε χαλάρωσαν και ακούστηκαν πράγματα πραγματικά απίστευτα. Είναι κάτι που το λέω συνέχεια. Αν αφήσουμε τα παιδιά να μας μιλήσουν θα πουν μεγάλες αλήθειες!
Στη συνέχεια ήρθε η ιδέα της Εθνικής Πινακοθήκης. Έφτιαξα ένα πρόγραμμα για τους μαθητές μου, με θέμα τον έρωτα, και το υλοποιήσαμε στο χώρο της Πινακοθήκης.
Το πρόγραμμα θα το βρείτε περιληπτικά εδώ, αλλά θα ήθελα να σταθώ σε δυο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι για το πρόγραμμα αυτό χρησιμοποίησα κείμενα και επιστολές σημαντικών πνευματικών ανθρώπων με θέμα τον έρωτα, και έβαλα τα παιδιά να μπουν σε μια διαδικασία σύγκρισης του τότε με το τώρα. Πώς δηλαδή εκφραζόταν ο έρωτας παλιά και πώς τώρα.
Το δεύτερο είναι η επιλογή του πιο ερωτικού πίνακα της Πινακοθήκης (ήμασταν στον δεύτερο όροφο). Όλα τα παιδιά διάλεξαν τον ίδιο πίνακα, τυχαία. Ήταν ο πίνακας του Λευτέρη Κανακάκη με τίτλο “Εσωτερικό, 1977”. Τους ζήτησα να γράψουν κάτι για αυτόν τον πίνακα, και πράγματι, αυτά που έγραψαν ήταν ανεπανάληπτα. Θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, για να δείξω το μεγαλείο των παιδιών.
“Ο έρωτας δε βιώνεται μόνο με αόριστες και ποιητικές έννοιες. Βιώνεται και ενισχύεται μέσα από την καθημερινότητά μας. Είναι εκείνο το πεταμένο ρούχο του συντρόφου σου πάνω στην καρέκλα, που φαντάζοντας τόσο ποιητικά αόριστο, σου δείχνει ότι είσαι ερωτευμένος απλά και καθημερινά”
“Ήταν νύχτα σε ένα μπαρ. Μια νύχτα ήταν αρκετή. Την πήρε από το χέρι χωρίς καμιά κουβέντα,, πήγαν στο σπίτι, πέταξαν τα ρούχα με πάθος πάνω στην καρέκλα και έσμιξαν στο κρεβάτι…Δεν είπαν ούτε λέξη…Δύο άγνωστοι πάνω σε ένα κρεβάτι…Την επόμενη ημέρα ξύπνησαν για να πάει ο καθένας στη δουλειά του. Τα παιδιά βγήκαν από το δωμάτιο τους και καλημέρισαν τους γονείς τους, που είχαν σήμερα την εικοστή επέτειο του γάμου τους”
Γενικά, ήταν ένα πρόγραμμα που άρεσε σε όλους, και είμαι σίγουρη ότι ο καθένας μας πήρε πολλά πράγματα!