Ο Νομπελίστας συγγραφέας Ορχάν Παμούκ, όταν ξεκίνησε να γράφει το βιβλίο του “Το μουσείο της Αθωότητας” (εκδ. Πατάκη), σκέφτηκε να το … ζωντανέψει και να το μεταφέρει μπροστά μας, με τη μορφή ενός μουσείου!
Η ιστορία του βιβλίου έχει να κάνει με έναν ανεκπλήρωτο έρωτα. Η ιστορία αγάπης, που διαδραματίζεται μεταξύ του 1974 και των αρχών της δεκαετίας του 2000, επικεντρώνεται σε δύο οικογένειες, μιας πλούσιας και μιας μεσαίας κατώτερης τάξης. Ο Κεμάλ, ο ήρωας του έργου, ερωτεύεται την μακρινή του ξαδέρφη, Φισούν, αλλά ποτέ δεν πρόκειται να βρεθούν μαζί. Για πολλά χρόνια ο Κεμάλ συλλέγει πράγματα που έχει αγγίξει η αγαπημένη του, για να μπορεί να την αισθάνεται κοντά του μέσα από αυτά. Όταν πεθαίνει η Φισούν, ο Κεμάλ αγοράζει το σπίτι της και το κάνει μουσείο, παρουσιάζοντας όλα τα προσωπικά της αντικείμενα, σαν έναν φόρο τιμής για την αγαπημένη του. (Προσωπικά δεν έχω διαβάσει το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά οι κριτικές του είναι εξαιρετικές.)
Ο Ορχάν Παμούκ, αναλαμβάνει το ρόλο του ήρωά του, κι αποφασίζει να αρχίσει να μαζεύει μικροπράγματα και καθημερινά αντικείμενα που θα μπορούσαν να συνθέσουν το σκηνικό του μυθιστορήματός του. “Στους τέσσερις ορόφους του εκτίθενται περισσότερα από 1.000 αντικείμενα, προσεκτικά τοποθετημένα σε 83 βιτρίνες (όσα και τα κεφάλαια του βιβλίου), με τη σειρά μάλιστα που εμφανίζονται στην πλοκή του βιβλίου. Ο διάσημος Τούρκος συγγραφέας χρειάστηκε δώδεκα χρόνια και πολύ περισσότερα από τα 1,5 εκατομμύρια δολάρια που του πρόσφερε το Νόμπελ του 2006 προκειμένου να υλοποιήσει αυτό το μνημείο νοσταλγίας.” (πηγή εδώ)
Είναι πράγματι μια πρωτότυπη ιδέα, που όταν την ακούει κανείς θεωρεί ότι μπορεί να είναι απλώς marketing για την προώθηση του βιβλίου (όπως διάβασα κι εδώ) αλλά όσοι το επισκέφτηκαν δεν το ένιωσαν. Αντίθετα, οι επισκέπτες, που είναι κυρίως ζευγάρια, το βλέπουν πολύ ρομαντικό κι όπως λέει και ο ίδιος ο συγγραφέας, “το μουσείο είναι ένα μέρος το οποίο είναι πάντα ανοιχτό στους εραστές που δεν θα βρίσκουν στην Κωνσταντινούπολη άλλο μέρος για να φιληθούν». (πηγή εδώ)
Για μένα, το μουσείο αυτό είναι μια ένδειξη ότι και τα αντικείμενα έχουν αξία και μας κάνουν να νοσταλγούμε. Σπουδαίο πράγμα η μνήμη!
Ένας, ακόμη, λόγος για να επισκεφτεί κανείς την Κωνσταντινούπολη!