«Την μεν ζωγραφίαν ποίησιν σιωπώσαν, την δε ποίησιν ζωγραφίαν λαλούσαν».
(Σιμωνίδης ο Κείος, 556-468 π.Χ. Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει).
Το ποίημα αυτό ανήκει στη μικρή Ελένη. Πηγαίνει στην τετάρτη δημοτικού κι είναι γεμάτη φαντασία. Το έγραψε όταν η δασκάλα της ζήτησε από τα παιδιά να φανταστούν το τι θα μπορούσε να έβλεπε ένα περιστέρι αν πετούσε πάνω από το Πολυτεχνείο την ημέρα των γεγονότων. Η ίδια προτίμησε να γράψει ποίημα. Της βγήκε πολύ αυθόρμητα, όπως μου είπε!
Είναι πράγματι πολύ όμορφο να ανακαλύπτεις τέτοια παιδιά. Είναι δείγμα ότι υπάρχει ελπίδα από τα νέα παιδιά, αρκεί να τα αφήσουμε ελεύθερα να εκφραστούν και να ξεφεύγουν από την καθημερινότητα του σχολείου!
