Η παράσταση που ανεβαίνει και φέτος στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, είναι μια πολυσυζητημένη παράσταση με πολύ μεγάλη συμμετοχή του κόσμου. Οι κριτικές που θα διαβάσετε είναι εξαιρετικές. Το έργο, παλιό και κλασικό, γνωστό σε όλους μας, κάτι που προτρέπει ακόμα περισσότερο τον καθένα να τη δει.
Κάπως έτσι, έγινε και η δικιά μας επιλογή γι΄αυτή την Κυριακή, αν και η αλήθεια είναι ότι πήγαινα, εγώ προσωπικά, λίγο μαζεμένη, καθώς προτιμώ μικρές και λιγότερο γνωστές παραστάσεις.
Δεν πρόκειται, βέβαια, να γράψω κάποια κριτική σαν να ήμουν κριτικός θεάτρου. Θα αναφέρω μόνο την δικιά μου οπτική ως ενήλικας θεατής και ως μάνα, αλλά θα προσπαθήσω να σας μεταφέρω και την εικόνα της κόρης μου, για να υπάρχει μια γενική αντίληψη.
Η υπόθεση του Όλιβερ Τουίστ, του Καρόλου Ντίκενς, είναι γνωστή. Ένα παιδί που μεγαλώνει στο ορφανοτροφείο, έρχεται αντιμέτωπο με την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου, αλλά στο τέλος κυριαρχεί το καλό. Θα ήταν καλό, πριν την παράσταση, να έχετε διαβάσει το βιβλίο, για πολλούς λόγους. Αρχικά, για να ξέρουν τα παιδιά την υπόθεση και δεύτερον, για να είναι προετοιμασμένα γι΄αυτό που θα δουν. Να γνωρίζουν δηλαδή, ότι η υπόθεση παρουσιάζει και μια δυσάρεστη πλευρά της ζωής. Δυστυχώς, τα παιδιά μας τα προστατεύουμε τόσο πολύ, που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν τη δυστυχία που υπάρχει γύρω μας!
Η παράσταση με το που ξεκινάει εντυπωσιάζει με τα υπέροχα σκηνικά. Είναι πραγματικά μια υπερπαραγωγή, αλλά χωρίς ακρότητες. Μεταφερόμαστε όντος στην Αγγλία του 19ου αι., σε μια επιβλητική ατμόσφαιρα. Σκηνές και σκηνικά εναλλάσσονται και ταυτόχρονα υπάρχει και ο χορός με τη μουσική. Πολύ ωραία τραγούδια με εξαιρετικές φωνές.
Το έργο, καθώς μένει πιστό στο κείμενο, παρουσιάζει και σκληρές σκηνές για τα παιδιά. Ο φόβος τους όμως γρήγορα γίνεται θλίψη και συμπόνοια για τον ήρωα. Τη βαριά ατμόσφαιρα την σπάει αρκετά η μουσική και ο χορός.
Από την πλευρά μου, θεωρώ ότι η παράσταση δεν είναι μόνο παιδική. Θα μπορούσα να τη δω και χωρίς παιδιά, αλλά θα μπορούσα και να τη συστήσω και σε ενήλικες. Σε κανένα σημείο δεν αισθάνθηκα να με βαραίνει ή να με κουράζει. Ως μάνα επίσης, την συστήνω για όλα τα παιδιά, κάθε ηλικίας. Ίσως για πολύ μικρά παιδιά να μην είναι κατάλληλη λόγω των σκληρών στιγμών, αλλά κι αυτό εξαρτάται από το κάθε παιδί.
Για το τέλος αφήνω την άποψη της οκτάχρονης κόρης μου. Από την πρώτη στιγμή την είδα να παρακολουθεί με ενδιαφέρον και αγωνία. Μου είπε ότι σε κάποια στιγμή φοβήθηκε, αλλά κυρίως ότι αισθάνθηκε πολύ λυπημένη και στεναχωρημένη για το παιδάκι. Επίσης, το ευχάριστο τέλος ήταν αυτό που την έκανε πολύ χαρούμενη, γιατί επιτέλους έχει κι αυτό μια οικογένεια! Σίγουρα, η παράσταση θα προβληματίσει τα παιδιά, και καλό είναι να γίνει και μια συζήτηση έπειτα για το θέμα του έργου.
Ελπίζω να τη δείτε και να την απολαύσετε όπως κι εμείς!